نظریه روابط موضوعی از دید کرنبرگ عموما عبارت است از مطالعه روانکاوانه روابط بین شخصی و بررسی چگونگی رشد ساختارهای درون روانی بر مبنای روابط پیشین درونی شده فرد با دیگران . او این تعریف عمومی را هم در معنای وسیع و هم در معنای محدودتر آن مورد استفاده قرار می دهد.
به طور کلی، نظریه روابط موضوعی ناظر بر نظریه ای عمومی در باب ساختارهایی ذهنی است که از تجارب بین شخصی تاثیر می پذیرند. بر اساس این تعریف کلی ، روانکاوی به مثابه یک نظریه عمومی میتواند نظریه روابط موضوعی را در بر گیرد ؛ بدین ترتیب دیگر به نظریه ای جداگانه در باب روابط موضوعی نیازی نخواهد بود .
در معنایی محدودتر، نظریه روابط موضوعی رهیافتی محافظه کارانه در دل سنت روانکاوی است که بر شکل گیری و تکوین ساختارهای روانی بر اساس موضوع های درونی ( یا به عبارتی ، بازنمایی های خود که با بازنمایی های موضوع گره خورده اند ) تاکید و تمرکز دارد.
کرنبرگ نظریه پردازانی مانند ملانی کلاین ، ادیث یاکوبسن ، مارگالت مالر ، جان بالبی ، اریک اریکسون ، فیربرن و همچنین خود را درمحدوده رهیافت یادشده جای میدهد . کرنبرگ این تعریف نسبتا محدود را بدان جهت ترجیح میدهد که بیانگر وجوه ممیز نظریه روابط موضوعی نسبت به نظریه روانکاوی به معنای عام است . این رهیافت زمینه ای مشترک ( شامل بازنمایی های خود و بازنمایی های موضوع ) فراهم می آورد که در متن آن میتوان به مقایسه آثار نظریه پردازان مختلف پرداخت . در محدودترین تعریف از نظریه روابط موضوعی ، این اصطلاح صرفا مکتب بریتانیایی ، شامل کلاین ، فیربرن ، وینی کانت ، هری گانتریپ را در بر میگیرد.
نظریه روابط موضوعی بدان جهت نزد کرنبرگ ارزشمند است که میتواند برای اختلالات شدیدتر نوروزها تبیینی ارائه دهد . این نظریه به روشن ساختن مسائل و ساختاری کمک کرد و در مورد مسائل بالینی گروه های کوچک و مشکلات زناشویی بینشی نو فراهم آورد.