یکی از نظریه پردازان سبک های فرزند پروری آلفرد آدلر است. پایه های نگرش دموکراتیک در کلاسها و خانواده ها توسط آلفرد آدلر (1960)روانپزشک اتریشی بنیانگذاری شده است. رویکرد های او در زمینه فرزندپروری بر این امر تاکید می ورزند که کودکان پیامدهای اعمالشان را تجربه می کنند،بدین ترتیب بر اهمیت محیط خارجی افزوده و از اهمیت نقش سائق های درونی کاسته می شود. او به ساختار شخصیتی انسان که بر اساس آن آدمی می تواند زندگی دموکراتیک و آزادی داشته باشد،اشاره می کند. همچنین یک سلسله اصول بنیادین روانشناختی متناسب با اصول دموکراتیک را پیشنهاد می دهد که می تواند برای والدین و مربیانی که اطلاع چندانی از مفهوم واژه دموکراسی ندارند، بسیار مفید باشد(به نقل از مجد،1383).
استین (2002، به نقل از صیاد شیرازی، 1382) مواردی را به دیدگاه آدلر افزوده و تقسیم بندی به شرح زیر ارائه داده است:
1. سبک آزاد منش و امید بخش:
والدین در این سبک منحصر به فرد بودن کودک را قبول دارند،احساس عمیق احترام و مساوات را به او عرضه می کنند،کودک را تشویق می کنند که خطای خود را صحیح کند و توانایی خود را گسترش دهد.کودک را راهنمایی می کنند تا اهمیت همکاری را در یابد. در این خانواده کودک به عنوان عضوی از خانواده همکاری می کند، او را دوست دارند و مورد قبول است وبه او چالش های رشد دهنده» منطقی پیشنهاد می کنند.کودک در چنین محیطی احساس امنیت،عشق و پذیرش می کند و توانایی خود را با غلبه بر مشکلات تجربه می کند و دنیا را امن و دوستانه می بیند.
2. سبک بسیار آسان گیر:
والدین ،هدایا،مزایا و امتیازات زیادی را به کودک می دهند ولی توجهی به نیازهای اصلی او ندارند. لوازم و خدمات فراوانی در اختیار کودک است اما کودک کسل و بی تفاوت است و ابتکار و خود انگیختگی را از دست می دهد و منفعل، بی حوصله و ناراضی است و انتظار دارد که همه چیز به او داده شود.
3. سبک بسیار مطیع:
والدین تسلیم آرزوها، خواسته ها و امیال کودک می شوند. کودک را رئیس کرده و برده او می شوند.نمی توانند به خواسته های او نه بگویند. کودک برای رسیدن به خواسته هایش پافشاری می کند ،حقوق دیگران را نادیده می گیرد و هیچ محدودیتی رانمی شناسد و به صورت تحکم آمیز رفتار می کند. کودک تابع امیال آنی و پر توقع است.
4. سبک بسیار جدی:
والدین دائما بر رفتارها و اعمال کودک نظارت می کنند. دائما در حال دستور دادن و تذکر دادن هستند. این والدین بسیار سخت گیر می باشند. در این حالت این احتمال وجود دارد که کودک منفعلانه از دستور ها اطاعت کند که منجر به سربراهی کودک می شود ،یا علنا لجبازی می کند و یا اینکه منفعلانه مقاوت می کند که نشانه های آن تنبلی ،خیالبافی کردن و فراموشکاری است که منجر به نافرمانی می شود.
5. سبک کمال گرا:
این والدین استانداردهای بسیار بالایی دارند و تنها در صورتی کودک را قبول می کنند که عملکردش مطابق استانداردهای آنها باشد. کودک بیش از حد تلاش کرده و چون نمی تواند استانداردها را برآورده کند، احساس بی ارزشی می کند و دائما در تلاش است که عملکرد بهتری داشته باشد، اما هیچگاه به آنچه مد نظر والدینش است، دست نمی یابد.
6. سبک بسیار مسئول:
به دلایل مختلف از قبیل شرایط اقتصادی، فوت یا بیماری ممکن است یکی از والدین مسئولیتهای سنگین را برعهده کودک بگذارد. کودک ممکن است مسئولیتها را با دلخوری بپذیرد و از بازیهای راحت و طبیعی دوران کودکی محروم شود.
7. سبک بی توجه:
والدین اغلب مشغله فراوان دارند یا نیستند، هیچ کس محدودیتی قرار نمی دهد. والدین نمی توانند با کودک روابط صمیمی برقرار کنند.
8. سبک طرد کننده :
آنهاهر نوع پذیرش را رد می کنند و با کودک به مانند یک فرد مزاحم رفتار می کنند. این رفتار می تواند از ازدواج اجباری یا یک کودک ناقص ناشی شود. کودک ممکن است به خود به عنوان فردی تنها و ناتوان بنگرد و از احساس بی ارزشی رنج ببرد.
9. سبک تنبیهی:
اغلب با اعمال فشار زیاد و کمال گرایی همراه است. تنبیه بدنی اغلب برای برقراری نظم و ترتیب به کار می رود و ممکن است والدین عصبانیت شخصی خود را بر سر کودک خالی کنند. کودک نیز منتظر انتقام گیری است و ممکن است که احساس گناه کند و فکر کند که فرد بدی است.
10. سبک خود بیمار انگارانه:
جو خانه مضطرب و ترسناک است. کودک ممکن است به خاطر مساله ای جزمی در خانه بماند و به مدرسه نرود. احساس همدردی که از والدین خود دریافت می کند، باعث می شود درباره» علایم خود اغراق کند،تا به نفعش تمام شود و از کارهای طبیعی معاف شود.
11. سبک از نظر جنسی تحریک کننده:
والدین ممکن است در حین حمام کردن کودک را نوازش کنند و یا اینکه کودک را با خود به رختخواب ببرند. با کودک همانند وسیله شهوانی کوچکی رفتار می شود و کودک زودتر از موعد با مسائل جنسی روبه رو می شود. کودک باید راز دار باشد و اغلب شاکی و پریشان است و احساس گناه می کند.