کارشناسان سلامت معتقدند که وضعیت تاهل افراد می‌تواند عامل تاثیرگذار در بروز بیماری زوال عقل یا پیشگیری از آن باشد.
به گزارش ایسنا، بررسی انجام شده روی تعدادی از سوئدی‌ها نشان داده که
تنهایی می‌تواند خطر ابتلا به زوال عقل و کاهش شدید قدرت شناختی را که
معمولا افراد مسن به آن دچار می‌شوند، افزایش دهد. همچنین از میان مجردها
افرادی که طلاق گرفته‌اند، دو برابر بیشتر در معرض شروع زودهنگام زوال عقل
هستند.
نویسندگان این
مطالعه اظهار داشتند: نتایج به دست آمده نشان می‌دهد افرادی که تنها زندگی
می‌کنند و متاهل نیستند ممکن است در معرض زوال عقل پیش‌رس یا دیررس باشند.
کارشناسان همچنین با بیان اینکه لازم است تحقیقات بیشتری به منظور درک
مکانیزم‌های نهفته در ارتباط بین وضعیت تاهل و زوال عقل انجام شود، اظهار
داشتند. نتایج به دست آمده حاکیست نوع روابط اجتماعی باید به عنوان فاکتور
خطرزای زوال عقل جدی گرفته شود و تعاملات «اجتماعی‌محور»، فرصتی را جهت
کاهش خطر زوال عقل فراهم می‌سازد.
به گزارش مدیکال دیلی، در این بررسی حدود دو میلیون و 200 هزار نفر در
بازه زمانی 10 ساله مورد مطالعه قرار گرفتند که ابتلای 32 هزار نفر از آنان
به زوال عقل تشخیص داده شد. به گفته کارشناسان با در نظر گرفتن فاکتورهایی
همچون سن و وضعیت اقتصادی - اجتماعی مشخص شد افرادی که ازدواج نکرده بودند
بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل بودند.
دانلود مقالات کیفیت زندگی (انگلیسی)
دانلود مقالات کیفیت زندگی (فارسی)
دانلود مقالات ذهن آگاهی(فارسی)
دانلود مقالات افسردگی و اضطراب (انگلیسی)
دانلود مقالات هوش معنوی (فارسی)
دانلود مقالات هوش معنوی (انگلیسی)
دانلود مقالات هوش فرهنگی (فارسی و انگلیسی)
دانلود مقالات فراشناخت (فارسی و انگلیسی)
دانلود مقالات معنویت (انگلیسی)
دانلود مقالات باورهای دینی.نگرش مذهبی.جهت گیری مذهبی(فارسی)
دانلود مقالات شادکامی ( فارسی )
منبع : سایکو - مقالات و تازه های روانشناسی
بچه‌ها مدتها قبل از پاگذاشتن به دوران بزرگسالی فشار روانی را تجربه می‌کنند. برخی کودکان مجبورند با مشکلاتی چون کشمکش‌های خانوادگی، طلاق، تغییرات دائمی مدرسه، همسایه‌ها، توافقات مراقبت از کودک، فشار گروههای هم‌سال و بعضی وقت‌ها حتی با خشونت در خانواده یا جامعه‌شان دست و پنجه نرم کنند.
شتر والدین کودکان نوپا آرزو می کنند که کودکشان بتواند تنهایی خودش را سرگرم کند. این خواسته والدین منطقی است، چون کودک نوپا می تواند اسباب بازی ها را بر دارد، با آن ها بازی کند، دنبال توپ بدود و کتاب ورق بزند. نوپاها آموخته اند که می توانند خودشان کارهایی انجام دهند و اتفاقاً اغلب هم در انجام کارها توسط خودشان پافشاری و سماجت به خرج می دهند.
با این همه یک بچه یک ساله همچنان دوست دارد دور و بر والدینش بچرخد، ما می توانیم به او کمک کنیم که بیاموزد چگونه خود را سرگرم کند. جین فوی، متخصص کودکان در کارولینای شمالی می گوید: "کودکان نوپا اصولاً نمی توانند برای مدت طولانی به تنهایی بازی کنند". طولانی ترین زمانی که می توانید از یک بچه یک ساله انتظار داشته باشید به تنهایی بازی کند چیزی حدود پانزده دقیقه است، دادن چنین فرصتی به کودک کاری است که به انجام دادنش می ارزد، این کار تنها به این دلیل نیست که شما فرصت داشته باشید شام را آماده کنید یا اتاق را جارو و گردگیری کنید. دکتر اسکالار متخصص رشد در مرکز مطالعات رشد و یادگیری دانشگاه کارولینای شمالی در این باره می گوید:"تنها بازی کردن، تقویت کننده استقلال، اعتماد به نفس، خلاقیت، و مهارت های زبانی است. اغلب می بینیم که یک کودک پانزده ماهه موقعی که تنها بازی می کند با خود چیزهایی زمزمه می کند، چنین بازی هایی پایه و اساس رشد مهارت های زبانی هستند.
"دکتر اسکالار می گوید:" قابلیت بچه ها برای تنها بازی کردن به حال و وضعیت آن ها هم بستگی دارد، اگر بچه گرسنه، خسته یا مریض باشد کمتر به تنها بازی کردن رغبت خواهد داشت. علاوه براین شما از یک نوپای کمی بزرگ تر هم نمی توانید انتظار داشته باشید که مدت طولانی تری تنها بازی کند." دکتر فوی معتقد است: "یک کودک بیست و دوماهه که از نظر شناختی و زبانی قابلیت های بیشتری از کودک یک ساله یا پانزده ماهه دارد تمایل روز افزونی برای کسب استقلال در خود می بیند، بنابراین بیش از پیش دوست دارد با شکستن حد و مرزهایی که شما وضع کرده اید آن ها را و شما را امتحان کند و بنابراین این نیاز بیشتری به نظارت و توجه مداوم و ا