چرا حاضرند بیایند و هزینه های بالا بدهند و یک ساعت بنشینند و با مشاور و یا روانشناس حرف بزنند؟
چه چیزی در این اتاق وجود دارد که در برابرهمسر یا پدر ومادر یا دوستان و ... وجود ندارد؟
چرا وقتی میروند خوشحالند و می گویند سبک شده اند؟
این اتاق های مشاوره و این ملاقات ها چه مایه آرامشی در خود دارند که در سایر اتاق ها و سالن ها و ملاقات ها وجود ندارند؟
شاید مهمترین تفاوتش احساس امنیت باشد!
احساس امنیت در عین آزادی...
احساس امنیت و آزادی برای تخلیه و برون ریزی هر آنچه سالیان سال در دلش جمع شده و بعد ... آرامش...
امنیت از این که مورد قضاوت قرار نمی گیرد...
از این که بر چسب نمی خورد...
پیش داوری نمی شود ...
روانشناس فکر بعد راجع به او نمی کند ...
رازهای مگوی مراجع همین جا بین او و روانشناس و خداوند دفن می شود و هیچ وقت هیچ کس دیگری از آن مطلع نخواهد شد ...
روانشناس حامی اوست، می خواهد به او کمک کند ...
او می توانداینجا خود خودش باشد بدون هیچ واهمه ای ...
سخت ترین و پیچیده ترین و رنج آورترین مسائل زندپیش را بدون حساب و کتاب و فکر و خیال کردن می تواندمطرح کند ...
دلش اگر خواست می تواند گریه کند ...
می تواند بلند بلند بخندد ...
اکنون روانشناس وارد می شود ودر کوچه پس کوچه های روح او می گردد و کجی ها را صاف می کند و کنج ها را میکاود و نخاله ها و زباله های فکری را جمع آوری می کند و در نهایت پس از شناسایی نقشه روح او ، گرد و خاکها را می نشاند و به اومی نمایاند که چه راههایی پیش پای اوست و رفتن در هر کدام چه هزینه ها و چه فایده هایی برای او در پی خواهد داشت .
اینجا مراجع احساس می کند کنترل اوضاع دوباره در دست اوست ...
اوست که باید انتخاب کند و پیش برود ...
اوست که مسئول ایجاد تغییر و بهبودی در زندگی اش است ...
اوست که انتخاب می کند همان راه پیشین را برود یا راهش را تغییر دهد و اگر تغییر دهد ... روزهای خوب ، آمدنی هستند! ...
و وقتی به اینجا می رسد ... آرام می گیرد ...
اکنون می شود امیدوار بود تغییر اتفاقدبیفتد ...