روانشناسی کودک عبارت است از مطالعه ی علمی دوران پرورش کودک و مشتمل بر مبحث زیر است:
1) مراحل رشد وبلوغ
2) تاثیر شرایط محیط در پرورش کودک
3) ارتباط متقابل کودک با سایر اعضای جامعه ای که در آن به وجود آمده و در آن پرورش می یابداز لحاظ روانی و اجتماعی.
روانشناسان، پدران و مادران، آموزگاران و کلیه ی کسانی که علاقه به سعادت خود و جامعه دارند، بیش از بیش به اهمیت سال های کودکی در تشکیل شخصیت هر فرد کاملا پی برده اند. کودک در کلیه ی مراحل پرورش وبلوغ نه تنها نیازمند به توجه و مراقبت کامل جسمانی است بلکه قوای ذهنی و عاطفی و اجتماعی وی نیز احتیاج مبرم به راهنمایی عاقلانه و علمی دارد.
غالبا اختلالات و نواقص بیشماری که در کردار و رفتار جوانان در دوران بلوغ عارض می گردد، ناشی از نقصان توجه به دوران طفولیت او و پرورش آداب و اخلاق نامطلوب در سال های کودکی است. موارد بیشمار بیماری های روحی و یا فعالیت های جنایی که مورد تجزیه و تحلیل دقیق علمی قرار گرفته است، نشان می دهد که نقصان مراقبت والدین از فرزندان خود در نخستین سال های زندگی آنان و آزردگی ها و محرومیت های دوران طفولیت و یا شکست در آموزشگاه و نقصان روابط اجتماعی با بالغان بعدا منجر به عدم سازش وتطبیق جوانان با محیط خود و در نتیجه بروز حس عصیانی در دل آنان نسبت به جامعه گردیده است.
منبع: کتاب روانشناسی کودک